Stabilizacja granulometryczna małoinwazyjną metodą ulepszania gruntowych nawierzchni szlaków turystycznych na gruntach małospoistych w polskich parkach narodowych

W artykule przedstawiono podstawowe znaczenie stabilizacji granulometrycznej dla wykonywania prac inżynieryjno-remontowych gruntowych nawierzchni szlaków turystycznych znajdujących się w parkach narodowych. Nawierzchnię szlaku turystycznego tworzy jedna, dwie lub kilka warstw materiału użytego do jej budowy, profilowanych na podłożu gruntowym w obrysie szlaku. Jest to proces polegający na utworzeniu nowego gruntu, zwanego również mieszanką gruntową, z dwóch lub trzech różnych gruntów w odpowiednich proporcjach wagowych, następnie wymieszaniu go na sucho i mokro oraz poddaniu procesowi zagęszczenia przy określonej wilgotności. Utworzony w ten sposób grunt charakteryzuje się lepszymi właściwościami fizycznymi, mechanicznymi oraz większą odpornością na zróżnicowane warunki klimatyczne. Zastosowanie doziarniania gruntowych nawierzchni szlaków na gruntach małospoistych pozwala uzyskiwać lepsze właściwości mechaniczne stabilizowanych granulometrycznie szlaków turystycznych w parkach narodowych.